Auto Review Fiat Panda III (312)

Verloren zoon

Fiat - Panda 1.2 69 Lounge

De derde generatie van de Fiat Panda is nooit tot volle wasdom gekomen. De stadsauto begint echter aan een inhaalslag, met dank aan een oude bekende onder de motorkap.

Conclusie

Door de Fiat Panda opnieuw te leveren met de viercilinder benzinemotor waarmee de vorige generatie afzwaaide, wint de stadsauto aan aantrekkingskracht. Ondanks zijn ruime interieur en onverminderd speelse design moet de Panda alternatieven als de Hyundai i10 en Opel Karl echter voor zich blijven dulden. Die modellen zijn minder hard geveerd en beschikken over betere stoelen.

Type auto en prijs

In principe heeft de Fiat Panda alles mee om als stadsauto te slagen. Een rijke historie, het juiste design en meer dan voldoende binnenruimte. Maar sinds de introductie van de derde generatie schort het de uk aan een fijne motor. Ingegeven door de steeds strengere milieueisen kozen de Italianen aanvankelijk voor een tweecilinder krachtbron. Die maakte een hoop lawaai en vereiste een bepaalde manier van rijden, omdat het blokje laag in de toeren ging bokken en stoten. Om er plezierig mee onderweg te zijn, moest je gang maken. Als gevolg daarvan werd het rooskleurige fabrieksverbruik nooit gehaald. Ondertussen is de concurrentie aangezwollen tot orkaankracht: de succesvolle stadsauto-drielingen van Volkswagen en Toyota vliegen de Panda om de oren en dan rukken de Koreanen ook nog eens op. Om al die alternatieven het hoofd te bieden, grijpt Fiat terug naar de viercilinder benzinemotor die nog in het vorige model werd geleverd. Het is misschien niet de schoonste krachtbron, maar het is wel een allemansvriend. Met een vanafprijs van € 11.495 vraagt de ‘nieuwe oude Panda’ in dit segment een behoorlijke investering, maar voor dat geld krijg je wel meteen vijf portieren plus airconditioning aan boord. Zo kan de stadsauto alsnog het hoofd bieden aan het gros van zijn belagers.

Hoe rijdt de Fiat Panda 1.2 69 Lounge

Het is een verademing om onderweg te zijn met een ‘ouderwetse’ Panda. Het motortje loopt mooi rond en blijft netjes op de achtergrond. Daardoor hoor je wel beter hoe de wind om de auto waait; met name de spiegels veroorzaken een boel geruis. Om vooruit te komen met de tweecilinder variant, moest je hem flink op zijn donder geven. Dankzij de opgeschroefde turbo ging het torretje dan ook als de brandweer. Kies je voor de viercilinder, dan hoef je bij het verkeerslicht heus geen thee te gaan zetten. Het koppel van de vertrouwde vierpitter ligt zelfs hoger dan dat van de tweecilinder. De fijnere motor strijkt niet alle Panda-plooien glad. Zo is het voor lange mensen nog steeds lastig om een goede zit te vinden, omdat het stuurwiel niet in diepte verstelbaar is. De stoelzittingen zijn kort en het is vergeefs zoeken naar zijdelingse steun. De knalharde plastic hoofdsteunen zijn ook al geen genoegen, maar die zitten er dan ook niet om comfortabel te zijn: het zijn zogenaamde ‘anti-whiplash’-exemplaren, die nekschade moeten voorkomen bij een aanrijding van achteren. De hoofdsteunen zijn naast een systeem dat extra remdruk opbouwt in een noodsituatie zo’n beetje de enige veiligheidsuitrusting waarmee de kleine Fiat wordt geleverd (het wettelijk verplichte ABS en ESP niet meegerekend). Een noodremassistent staat voor een spotprijsje (€ 185) op de optielijst. Voor een stadsauto is de Panda (te) stevig geveerd en de besturing werkt nagenoeg gevoelloos. Het stuur blijft een beetje ‘plakken’ rond de middenstand. Daar staat tegenover dat de Nederlandse importeur de Panda standaard levert met een speciale parkeerstand, waardoor je het wagentje bij wijze van spreken met je pink in een plekje steekt. De hoge zit geeft net wat meer overzicht dan bij de concurrentie. Het Fiatje is sowieso goed te overzien.

De Fiat Panda 1.2 69 Lounge van binnen

Een in twee delen neerklapbare achterbank moet bij de Panda uit de accessoirefolder komen. Dat zegt wel iets over de praktische bruikbaarheid van de stadsauto, wiens iconische voorvader nog een interieur had dat was om te bouwen tot verhuiswagen of slaapvertrek. Gelukkig maakt het met Italiaanse flair vormgegeven binnenste een hoop goed. Het oogt niet alleen fraai, het wemelt ook nog eens van de opbergruimte. Naast de nodige bekerhouders en een flink dashboardkastje kun je bovenop het dashboard ook nog een boel spullen kwijt. De versnellingspook zit hoog op de middenconsole, met daarachter de bediening van de ramen. Dat had ergonomisch beter gekund. Met een bagageruimte van minimaal 225- en maximaal 870 liter is de kofferbak van de Fiat in deze klasse van een gemiddelde grote. Op de achterbank zit je ruimer dan in menig alternatief, met ook voor volwassenen voldoende been- en hoofdruimte.

De Fiat Panda 1.2 69 Lounge en het milieu

Dat wij in deze rijtest in de verleden tijd over de Fiat tweecilinders schrijven, wil niet zeggen dat ze niet meer leverbaar zijn. Sterker nog; de Italianen bieden het blokje nog altijd in verschillende smaken aan (mét en zonder turbo). Kies je voor de eenvoudigste tweepitter, dan houd je bovendien een kleine 2 mille in je zak ten opzichte van de door ons gereden viercilinder. Diesels staan niet in de folder, maar je kunt wel bij de dealer terecht voor een Panda op groengas. Het vermogen van het volledige motorenpallet loopt uiteen van 60- tot 85 pk. De aan ons uitgeleende testauto beschikte niet over een start/stop-systeem, hoewel dat wel in de brochure staat vermeld. Handig: de standaarduitrusting van de kleine Fiat omvat een brandstofvulopening die voorkomt dat je verkeerd tankt. Tanken is überhaupt niet verkeerd met de viercilinder Panda: wij scoorden een praktijkverbruik van 1 op 16,9 en dat blijft redelijk in de buurt van de door de fabrikant opgegeven waarde (namelijk 1 op 19,6).