ANWB HomepageOp zoek naar Limburgse vlaai
Nederland, Limburg, Maasbracht
- 10
- 39
- 1
- 3
- 13
- 24
- 25
- 22
- 21
- 53
- 52
- 42
- 40
- 10
De bekendste lekkernij van Limburg? Ongetwijfeld de vlaai, een platte taart gevuld met fruit, pudding of rijst. Langs de Maasoevers van Midden-Limburg passeer je talrijke terrassen waar je deze regionale delicatesse kunt proeven. Maak bijvoorbeeld een tussenstop in het vestingstadje Stevensweert of in het minstens zo sfeervolle Thorn. Verder bestaat het decor uit heel veel water: van de slingerende Maas tot kaarsrechte kanalen en een hele serie grindplassen. Een overtocht met een pontje maakt de route compleet.
Deze route is 42 km lang, maar je kunt ook kiezen voor een kortere variant van 25 km.
In deze route zit een oversteek met de veerpont van Ohé en Laak naar Ophoven (tussen de knooppunten 01 en 22). De pont vaart van mei tot en met september dagelijks vanaf 10 uur, in april en oktober alleen in het weekend. Gepast contact betalen (€ 1,20). Kijk voor details op rondjemethetpontje.nl. De verkorte route gaat niet via de pont en is het hele jaar te fietsen.
Fietsveiligheid: houd op deze route rekening met onderstaande punten; pas je snelheid aan, houd rekening met tegenliggers en mederecreanten en ga waar nodig achter elkaar rijden.
• Tussen 21-53 passeert de route bij een bruggetje bij Thorn een kort stukje met slecht wegdek; wees bedacht op plotselingen hobbels.
• Tussen 24-25 gaat de route over smallere fietspaden; fiets hier bij voorkeur achter elkaar.
Toegankelijkheid: deze route is in principe geschikt voor extra brede fietsen (driewielers, bakfietsen, etc.), mits je rekening houdt met bovenstaande punten.
Liever een kortere route? Volg voor de routeverkorting (ca. 25 km) de knooppunten 10 – 40 – 42 – 35 – 84 – 15 – 07 – 08 – 11 – 10.
Blijf vooral even kijken bij de sluizen van Maasbracht: de schepen gaan hier bijna 12 meter omhoog of omlaag – het hoogste verval van alle sluizen in Nederland! Dat zorgt voor spectaculaire plaatjes, zeker als de gigantische sluisdeuren opendraaien. Op deze plek mondt het Julianakanaal (links) uit in de Maas (rechts). Het kanaal werd tussen 1925 en 1935 gegraven als onderdeel van de Maaswerken. Vóór die tijd slingerde de Maas met grote bochten door het landschap en dat leverde veel tijdverlies op voor de scheepvaart. Daarom werd besloten tot de aanleg van enkele kanalen en het uitdiepen van andere delen van de rivier. Later op de route passeer je nog een indrukwekkend sluizencomplex.
Stevensweert ligt op een eiland dat door twee armen van de Maas wordt omsloten. Vanwege de strategische ligging bouwden de Spanjaarden het dorp tijdens de Tachtigjarige Oorlog in 1633 uit tot een vestingstadje. Aan de noordkant is een deel van de vestingwal en de bastions gereconstrueerd. Daarbinnen is het spaakvormige stratenpatroon prachtig bewaard gebleven. Voor het complete verhaal stap je binnen in het voormalige gemeentehuis, dat nu Streekmuseum Stevensweert-Ohé en Laak huisvest.
Na het oversteken van de Maas wacht op Belgisch grondgebied de eerste van een hele serie grindgaten. Het grind is in de loop van vele duizenden jaren door de Maas neergelegd en na de Tweede Wereldoorlog in grote hoeveelheden afgegraven voor de bouw van wegen en huizen. Op sommige plekken wordt nog altijd grind en zand opgebaggerd, maar de meeste plassen hebben inmiddels een nieuwe bestemming als recreatie- en natuurgebied. Dat verklaart de jachthavens, ligweides, terrassen, strandjes en duiklocaties langs de oevers.
Fietsend naar Kessenich is goed te zien dat de kerk op een hoogte ligt. De steile rand is in een ver verleden uitgeschuurd door de Maas, die daarna naar het oosten is opgeschoven. De kerktoren is 14de-eeuws, de rest van de kerk is na een brand in 1899 herbouwd. Beklim ook het met de hand opgeworpen heuveltje tegenover de kerk. In de middeleeuwen stond hier een versterkte woontoren, waarvan de fundamenten bewaard zijn gebleven. Daarnaast pronkt de grafkapel (1899) van de adellijke familie Michiels.
Bij Thorn ben je terug in Nederland. Het is een sfeervol stadje met bonkige maaskeitjes, volop horeca en een enorme abdijkerk. De bijnaam ‘het witte stadje’ spreekt voor zich: veel huizen zijn maagdelijk wit. Dat heeft alles te maken met de geschiedenis. Thorn is gegroeid rond een abdij voor vrouwelijke kloosterlingen. Toen in de 18de eeuw de Fransen aan de macht kwamen, hieven zij belasting aan de hand van de grootte van de ramen. Daarom metselden veel arme inwoners van Thorn de ramen dicht en kalkten de muren wit.