ANWB HomepageEen warme oude dag dankzij ANWB AutoMaatje
Meneer Verboom en zijn AutoMaatje Maurits Coltof
Wat je misschien nog niet wist van de ANWB, is dat ze ook een aantal mooie maatschappelijke projecten hebben lopen. Van goed verlichte fietsen met de Lichtbrigade tot mensen weer mobiel krijgen met ANWB AutoMaatje. De komende tijd zoeken we betrokkenen van die projecten op voor een kop koffie en een goed gesprek zoals meneer Verboom en zijn AutoMaatje-chauffeur Maurits Coltof.
Als we de 81-jarige meneer Verboom mogen geloven, wordt onze grote boze wereld bevolkt door behoorlijk wat goede mensen. De goedlachse meneer Maurits (“noem me nou gewoon Maurits, Christiaan”) bijvoorbeeld, die er als AutoMaatje persoonlijk op toeziet dat meneer Verboom de deur nog geregeld uitkomt.
“We kunnen het allemaal zo goed hebben als we een klein beetje voor elkaar overhebben.”
Na een lang en prachtig leven, twee mooie huwelijken en een carrière als vrachtwagenchauffeur is meneer Verboom nu door de ouderdom aan huis gekluisterd. Alleen. “Autorijden mag ik al lang niet meer – ik zie met één oog helemaal niks en met het ander nog maar 20 procent”, vertelt hij. Het openbaar vervoer gaat om diezelfde reden ook niet meer: “Eén keer ben ik zo uit de trein gekukeld omdat ik geen diepte meer zie. Een andere keer viel ik haast van een roltrap. Gelukkig stond die helemaal vol met allemaal prachtige vrouwen – met zo’n stip op hun voorhoofd – die me opvingen en verzorgden. Geweldig hoor, er zijn zoveel mensen die het hart op de goede plek hebben zitten. Dat maakt het leven een stuk draaglijker.”
Wil niet zeggen dat meneer Verboom het er dan maar bij laat zitten. Kan je 81, slechtziend en moeilijk ter been zijn – een mens wil wat. Sinds enige tijd zit hij dan ook elke donderdagmiddag - jas aan, hoed op – met zijn neus tegen het raam geplakt op zijn lift te wachten. Op donderdag wordt er met de familie gegeten. Een langlopende traditie die door de immobiliteit even in gevaar kwam, maar die in stand kon blijven doordat hij AutoMaatje heeft ingeschakeld. Nu rijdt Maurits hem elke week – vrijwillig – klokslag half 6 heen en kwart voor 8 terug.
“Je kan wel gaan zitten mopperen, maar daar wordt het allemaal niet beter van.”
Maurits is één van de tientallen automaatjes die Woerden inmiddels rijk is. In totaal telt Nederland meer dan 2500 vrijwilligers die hun tijd en auto ter beschikking stellen aan de minder mobielen. Automaatje, heet het project van de ANWB waar deze mensen deel van uitmaken. De ANWB wil er met Automaatje voor zorgen dat we allemaal onder de mensen kunnen blijven. Ook als autorijden niet (meer) kan, fietsen te zwaar is, het openbaar vervoer te spannend en de taxi te duur.
Meneer Verboom is er maar wat blij mee. Met het leven in z’n algemeenheid trouwens. We hebben hier dan ook wel met een rasoptimist te maken. Dat beperkte zicht? “Kind, ik ben hartstikke blij dat ik überhaupt nog iets zie!” Dat hij na twee prachthuwelijken nu alleen is? “De familie die ik nog heb is één oase van liefde! Weet je, je kan wel gaan zitten mopperen, maar daar wordt het allemaal niet beter van. Ik ben liever blij met wat er nog wel is.”
“Ik kon na m’n pensioen maar niet wennen aan het thuiszitten.”
Meneer Verboom en Maurits hebben een band opgebouwd. Hoewel automaatjes niet vast aan elkaar gekoppeld te hoeven worden, wilden zij dat allebei wél. Maurits kent inmiddels vrijwel de hele familie, en schuift zelfs aan bij nieuwjaarsborrels. “Eén keer ben ik hem vergeten”, bloost Maurits over een kop koffie, als we terugblikken op hun tijd samen. “Zat ik hier mooi voor Piet Snot”, grinnikt meneer Verboom. “Dus nu zet ik een half uur voor elke rit het alarmklokje op mijn telefoon.” Hoeveel ritjes dat zijn? “Het begon met eens per week, maar ik heb er nu eigenlijk bijna elke dag wel een paar. Geweldig vind ik dat. Ik kon na m’n pensioen maar niet wennen aan het thuiszitten. Zo ben ik lekker bezig en het is nog hartstikke gezellig ook.”
We ronden het gesprek af, want Maurits moet weer verder: “Om 13:00 uur moet ik een dame naar zwemmen brengen.” Meneer Verboom wil nog één ding zeggen, voordat we weer ieder onze eigen weg gaan: “Soms kijk ik naar alle narigheid in het nieuws, en denk ik: we kunnen het allemaal zo goed hebben als we een klein beetje voor elkaar overhebben. Laten we allemaal een voorbeeld nemen aan meneer Maurits.”
Deel deze pagina