Pech langs de weg: de mooiste Wegenwachtverhalen

Voor een Wegenwacht staan er verhalen langs de weg. Want het zijn niet zomaar pechgevallen, het zijn mensen die onderweg zijn. Bijvoorbeeld naar een bruiloft, begrafenis of omdat ze op vakantie gaan. Ieder zijn pech en ieder zijn verhaal. Dit zijn de leukste, mooiste en ontroerendste herinneringen van leden.

Halen we de boot?

Het was een donderdag in augustus 2012. Anneke Kruik vond het wel een uitdaging, om met haar vriend en twee pubers in hun kleine, brandweerrode Peugeot 205 uit 1995 naar Engeland te gaan. Het karretje had ze nog nooit in de steek gelaten.

‘Het was wat proppen met de bagage, maar daar hadden we een grote dakkoffer voor. We vertrokken ruim op tijd in verband met de overtocht, maar bij het naderen van knooppunt Oudenrijn in Utrecht gebeurde er iets vreemds. De radio ging uit, de ventilator stopte ermee en de auto minderde vaart, ondanks dat mijn vriend het gaspedaal verder indrukte. Hij manoeuvreerde de auto naar de vluchtstrook en we kwamen heel toevallig precies naast een ANWB-praatpaal tot stilstand. Dat was een geluk bij een ongeluk! We kregen de zenuwen, want we moesten de boot naar Engeland halen en dit kon weleens lang duren. We stapten over de vangrail heen, pakten de hoorn van de praatpaal en kregen meteen een medewerker van de Wegenwacht aan de lijn. Zij belde met een collega die in de buurt was. Binnen vijf minuten zagen we een gele bus met een grote trailer aankomen, die voor onze auto op de vluchtstrook stopte. Dat was snel! De Peugeot werd op de sleepwagen gezet en wij mochten mee op de voorbank in de bus. Ik keek achterom door het raampje naar mijn trouwe karretje met die grote grijze pukkel op het dak. Het was een triest gezicht. Was dit het einde van de auto en viel onze vakantie in het water?
De bestuurder nam al heel snel een afslag en voor we het wisten waren we bij het Wegenwacht Servicepunt op de Winthontlaan. Dat was dichtbij! De auto werd van de aanhanger gereden en onderzocht. Na een korte analyse bleek dat de dynamo stuk was. Heel toevallig hadden ze voor een Peugeot 205 nog één exemplaar op voorraad. Terwijl wij in de wachtruimte genoten van een kopje koffie, werd de reparatie uitgevoerd.
Al snel kwam de monteur melden dat de auto gereed was. Ik keek op mijn horloge en zag dat er vanaf het moment dat de auto uitviel slechts drie kwartier verstreken was! Dat was top, nu konden we onze reis voortzetten en de boot halen!
Terwijl we wegreden zei ik tegen mijn medereizigers dat ik zo blij was met de Wegenwacht van de ANWB en dat de monteurs op de parkeerplaats zo vriendelijk naar ons lachten.
Nee, antwoordden ze, dat zag ik verkeerd. Ze lachten, omdat de dakkoffer verkeerd om zat. Vriendelijk zwaaiend, maar met een brandweerrood hoofd reed ik weg.’

Pech met Pinksteren

Bij Rita Oortgiesen-Gerritsen is het thuis de gewoonte dat de kinderen na het behalen van hun middelbare schooldiploma een weekend weg mogen met moeders. Het was in 2014 de beurt aan oudste dochter Aniek. De motor werd van stal gehaald…

‘Onze oudste dochter Aniek wou graag bij mij achterop de motor naar Maastricht, om daar een weekend door te brengen met elkaar. Het Pinksterweekend gingen we samen op pad met mijn BMW F650 GS. De rit erheen was al genieten en in Maastricht hebben we het genieten voortgezet.
Op zondag hebben we het motorpak weer aangetrokken om op huis aan te gaan. Helaas deed de motor hier niet aan mee. Je raadt het al, we hebben de ANWB gebeld en ondanks dat het 1^e pinksterdag was, kwam een wegheld ons redden!
De accu van mijn motor had de geest gegeven vertelde onze held Martin. Laat dit nu net de naam van mijn overleden broer zijn. Mijn broer was motorfanaat in hart en nieren. Als het mogelijk was geweest, had hij zijn motor in zijn slaapkamer geparkeerd. Toen ik de naam van de wegenwacht hoorde wist ik zeker dat het goed zou komen.
Martin kreeg het voor elkaar een zaak te vinden die nog open was op 1^e pinksterdag, die ons de accu kon leveren. Wat fijn dat we lid zijn van de ANWB en dat we zo goed geholpen zijn op deze bijzondere dag door onze Martin(s).

Samen op de motor

Je kunt ook heel jong ervaring met de Wegenwacht opdoen. Guus Rombouts was 9 jaar toen hij oog in oog stond met zijn eerste Wegenwacht. En wat voor een…

‘In 1958 was ik 9 jaar en woonde met mijn ouders in een straat waar veel gezinnen een kostganger hadden. Men verdiende daar toen een centje mee bij om de woonlasten te drukken. Een van die kostgangers was een wegenwacht. Hij reed op een motor met zijspan.

Daarin zat zijn gereedschap. Vaak stond ik bewonderend naar de motor en de man te kijken als hij in de namiddag thuiskwam. Na het avondeten bracht hij de motor naar een garage, waar de motor gestald werd. ‘Wat zou ik graag eens mee willen rijden!’, dacht ik altijd als hij langsreed. De stalling was maar 800 meter verder.

Op een gegeven moment trok ik de stoute schoenen aan en stapte op de voor mij stoere wegenwacht met leren jas en helm af, en vroeg of ik mee mocht de motor wegbrengen. Maar de motor had geen duo-zit en de zijspan had geen bakje! Maar na lang aandringen en weken wachten mocht ik dan, als ik me stevig zou vasthouden aan het rekje op de zijspan, een keer meerijden. Hij reed stapvoets en ik zat op mijn knieën op de deksel. Wat een belevenis! Met pijnlijke knieën en een triomfantelijk gevoel stapte ik weer af. Ik vond het een onvergetelijke ervaring. Mogelijk leeft de wegenwacht nog, die destijds in de Heuvelstraat in Breda gestationeerd was. In ieder geval nogmaals dank!

Alles komt uit...

José Kroot haar vader was heel zuinig op zijn lichtgele Opel Ascona. Maar ze mocht de auto een keer lenen om met vrienden naar zee te gaan. Dat ging natuurlijk niet helemaal goed.

‘Zo’n 35 jaar geleden mocht ik de auto van mijn vader lenen om met vrienden naar zee te gaan. Ik had nog niet zo lang mijn rijbewijs en mijn vader was erg zuinig op zijn lichtgele Opel Ascona. Zoals altijd werd me op het hart gedrukt voorzichtig te zijn. Het was een heerlijke dag geweest, maar toen we terug naar huis wilden gaan ontdekte ik dat de autosleutels in mijn jaszak zaten en die lag in de achterbak! Vreselijk dom! We belden de ANWB.

Het duurde even voordat de wegenwacht ons gevonden had onderaan de duin op een landweggetje. We vertelden de man dat mijn vader erg zuinig was op zijn auto, hij zou er niets van mogen zien. Met veel precisie en bescherming met een stoffen doek kreeg onze held het slot open, waarna we terug naar huis konden. Ik durfde niks tegen mijn vader te zeggen, maar mijn moeder hadden we het verhaal wel verteld. Enkele weken later komt mijn vader naar me toe met de vraag wat er op die desbetreffende dag met de auto was gebeurd, want hij kreeg een verzoek van de ANWB om een enquête in te vullen naar zijn tevredenheid na hulp bij pech. Ons is geleerd eerlijk te zijn, want alles komt uit...

Warm bad van menselijkheid

Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Dat geldt zeker voor dit pechgeval. Een begrafenis en verkeerd tanken is geen fijne combinatie.

Het is alweer dertien jaar geleden. We waren op weg naar de crematie van onze (schoon-)moeder, aan de andere kant van het land. De periode van ziekte en sterven was er een van heel veel heen en weer rijden. En telkens weer moeizame familiegesprekken, wat de situatie nog ellendiger maakte.

We hadden ieder een auto voor ons werk, de één een benzineauto en de ander een diesel. Op de A9 moesten we tanken om Haarlem te halen en het onvermijdelijke gebeurde: we tankten de verkeerde brandstof, reden nog een stukje en kwamen toen stil te staan langs de weg. Snel de Wegenwacht gebeld en dan wachten.

Alle ellende, verdriet en machteloosheid komt op zo’n moment bij elkaar. Wat moesten we doen?  Snel hadden we besloten dat één van ons maar bij de auto zou blijven en de ander misschien een lift zou kunnen krijgen. De mensen die we probeerden te bereiken bij het crematorium hadden allemaal hun mobiel uit staan, of zeiden dat we maar een taxi moesten nemen. Uiteindelijk was er toch één bereid om onze kant op te komen.  Wat een ellendig idee om zo, eenzaam, afscheid te moeten gaan nemen.

De ANWB was er bijna tegelijk met de lift en toen keerde het tij. De auto moest weggesleept worden maar… de held van de wegenwacht zei meteen dat we gewoon samen naar de crematie moesten gaan en dat we daarna de auto konden oppikken op het terrein van de ANWB!

We hebben ons toen ZO enorm gesteund gevoeld en we hadden het ZO enorm nodig…  Snel stapten we met het rouwboeket in bij de lift en konden gelukkig toch samen bij de crematie zijn en afscheid nemen, met de steun aan elkaar.

Na de dienst hadden we weer contact met de ANWB en onze auto stond gerepareerd en al op ons te wachten. Tussen alle verdriet en narigheid was dit een warm bad van menselijkheid en behulpzaamheid die we nooit meer zullen vergeten. Beste man-van-de-wegenwacht, we weten je naam niet, maar we zijn je nog steeds zeer dankbaar!