Rijtest Aston Martin DB11 Volante

Stapvoets, maar zielsgelukkig

Een rijtest van een Aston Martin? Bij de ANWB?! Jazeker: wij reden een week met de DB11 Volante. Dat was natuurlijk genieten geblazen, maar het bleek niet allemaal goud wat er blinkt.

Zeg je Aston Martin, dan zeg je James Bond. Hoewel 007 nog geen meter met de open versie van de DB11 heeft gereden, ademt de Volante het mondaine sfeertje dat bij ‘s werelds beroemdste geheim agent hoort. Net als de superspion is de sportwagen gedistingeerd om te zien, maar tegelijkertijd gaat er een zekere dreiging van uit. Na jarenlang eigendom te zijn geweest van Ford, heeft Mercedes-Benz tegenwoordig een aandeel in Aston Martin. Het stelt de Britten in staat om in Stuttgart te shoppen, waar ze behalve de krachtbron ook een groot deel van het interieur van de DB11 vandaan halen. Het levert de klant geen noemenswaardig prijsvoordeel op: wie een Volante wil, moet daar minimaal € 259.908 voor neertellen. De alternatieven hangen in menig jongenskamer aan de wand. Denk bijvoorbeeld aan modellen als de Porsche 911 Cabriolet en Ferrari California. De cabriolets hebben niet alleen het kapitale prijskaartje met elkaar gemeen, maar ook een haast onbruikbare achterbank.

Het begrip ‘sportwagen’ valt op verschillende manieren te interpreteren. Met zijn lange neus en gespierde koets zal iedereen de Volante als zodanig definiëren, maar strikt genomen is het een GT. Een ‘Gran Turismo’ is niet zozeer bedoeld om mee te planken, maar stelt je in staat om comfortabel - en vooruit, met hoge snelheid - grote afstanden af te leggen. Vandaar dat de Aston Martin alsnog watervlug is.

Wanneer je de Sport-stand ingeschakeld hebt staan (de stevigheid van de dempers kun je nog eens apart instellen), draagt het uitlaatgeluid bovendien bij aan de snelheidsbeleving. De DB11 zet het dan op een brullen; een geluid dat het midden houdt tussen een gevechtsvliegtuig en een onweersbui. Daarvoor mogen de Britten AMG dankbaar zijn (de huistuner van Mercedes, FB) van wie ze de krachtbron betrekken: een 510 pk sterke, 4.0-liter V8 met een koppel van 675 Nm.

Kippenvel op je armen

De Volante jaagt pas echt het kippenvel over je armen wanneer je gas lost of meerdere versnellingen terugschakelt; de overtollige brandstof verbrandt dan in de uitlaat, wat de auto doet knallen en knetteren dat het een lieve lust is. Die automaat is een achttraps exemplaar, waarvan je het gekozen verzet kunt beïnvloeden met behulp van schakelflippers. Die zitten niet aan het stuur, maar aan de stuurkolom vast zodat je er aan het einde van een bocht helaas niet meteen bij kunt.

Welke schakelwijze ook jouw voorkeur heeft, er zit altijd enige vertraging op de lijn tussen het moment dat jouw rechtervoet naar beneden gaat en de motor op dat commando reageert. Daarom is het dan ook geen volbloed sportwagen. En gelukkig maar, want met zo’n auto valt niet te toeren. Met de Aston Martin ga je voor je plezier een boulevardje pakken. Met het dak open ben je dan stapvoets al zielsgelukkig. Tot je gaat parkeren om ergens een ijsje te eten: de DB11 is inclusief spiegels niet alleen meer dan twee meter breed, maar heeft ook nog eens een diepe zit. Daardoor kun je de cabriolet slecht overzien.

Gelukkig voorziet de Volante in een aantal camera’s, die zich zowel aan de voor- en achterzijde als onder de buitenspiegels bevinden. Op die manier kun je alsnog zonder kleerscheuren je auto kwijt. Je hoeft ook niet ergens achteraf te parkeren: de in- en uitstap is voor dit type auto redelijk elegant. Hoewel de contacten er liggen, gaat Aston Martin voorbij aan de bij Mercedes beschikbare veiligheidsuitrusting. Hulpsystemen als adaptieve cruise control en een noodstopsysteem blijven gewoon bij ‘Das Haus’ op de plank liggen: je kunt op de DB11 hooguit dode hoek waarschuwing bijbestellen.

Het binnenste van de Volante combineert Duitse efficiency met Engelse weelde. Het interieur is met prachtig handgestikt leder bekleed, maar het infotainmentsysteem en de bedieningsknoppen zijn afkomstig van Mercedes. Helaas hebben de Britten bepaald waar die knoppen op het dashboard komen te zitten; ergonomisch valt er best wat op aan te merken. Zo moet je heel hard drukken om de gewenste functie te activeren. Bovendien monteert Aston Martin niet de nieuwste software; dat een auto van bijna drie ton het nog zonder smartphone-koppeling moet stellen, is sneu.

Eerder Q dan Bond

Sommige zaken doen niet zozeer aan James Bond denken, maar aan zijn mannetje met de technische vondsten: de armsteun bijvoorbeeld wordt elektrisch bediend. Daaronder gaat een bergvak schuil. Dat moet je weten, zoals ook de achterste zijruiten alleen door iemand met voorkennis kunnen worden bediend. Je beweegt ze op en neer met dezelfde knop waarmee ook het dak open of dicht gaat. Alleen moet je die knop voor het neerlaten van de ramen omhóóg drukken.

Onze testauto zag er adembenemend uit, maar van de afwerking stokte onze adem eveneens in de keel. In de veronderstelling dat we een ski-luik hadden gevonden, trokken we pardoes het afdekplaatje van de subwoofer af. Ook de bedekking van de hoofdsteunen voor de achterpassagiers bleek slecht vast te zitten. Dat er überhaupt niemand op de achterbank zitten kan, zullen beoogde klanten eerder voor lief nemen dan dit soort aanmerkingen.

De bagageruimte verzacht het eventuele leed van een ‘maandagochtend-exemplaar’: die is namelijk groot genoeg voor vier bagagetrolley’s. Met het dak dicht kun je de kofferbakinhoud zelfs nog ietwat vergroten, door het gedeelte dat wordt gebruikt om de kap op te vangen, neer te laten.

Vooralsnog levert Aston Martin de Volante slechts met de door ons gereden V8. De gesloten versie is echter ook leverbaar met een V12. Naar verwachting zullen de Britten die motorisering op een later tijdstip lanceren. Volgens de fabrikant is de DB11 goed voor een gemiddeld verbruikscijfer van 1 op 12. Wij realiseerden een praktijkscore van 1 op 6,9. En dan denken de meeste mensen dat de aanschafprijs van zo’n sportwagen hoog is!